| Jedynym niemieckim czołgiem produkowanym i używanym bojowo przez cały okres II Wojny Światowej był pojazd znany pod oznaczeniem Panzerkampfwagen IV. Swój szlak bojowy czołgi tego typu rozpoczęły w 1938 roku podczas aneksji Sudetów, a zakończyły ... w 1967 roku w trakcie wojny sześciodniowej, broniąc z armią syryjską Wzgórz Golan przed nacierającymi Izraelczykami. Podwozie czołgu średniego PzKpfw IV posłużyło również do konstukcji wielu pojazdów pochodnych. Do najpopularniejszych z nich należały niszczyciele czołgów oznaczane jako SdKfz 164 Nashorn oraz SdKfz 162 i 162/1 Jagdpanzer IV, działa szturmowe typu SdKfz 166 Brummbär i SdKfz 167 Sturmgeschütz IV oraz działa samobieżne uzbrojone w haubicę kalibru 150mm, znane pod oznaczeniem SdKfz 164 Hummel.
Historia czołgu PzKpfw IV rozpoczęła się w chwili złamania przez Niemcy postanowień Traktatu Wersalskiego. 11 stycznia 1934 roku odbyło się zebranie poświęcone uzbrojeniu w sprzęt ciężki nowotworzonych dywizji. Ponieważ czołgi PzKpfw I i II były z założenia tylko wozami treningowymi, konieczne było także opracowanie pojazdów mogących sprostać wymaganiom przyszłego pola walki. Rezultatem spotkania, było ustalenie parametrów nowych wozów bojowych. Opierały się one na założeniach, które przedstawił na początku lat 30-tych czołowy niemiecki strateg broni pancernej płk. Heinz Guderian. Zakładał on, że w skład każdego batalionu pancernego przyszłych pułków i dywizji pancernych, będą wchodzić trzy kompanie uzbrojonych w działo przeciwpancerne i stosunkowo lekko opancerzonych czołgów średnich - późniejszych PzKpfw III - oraz jedna kompania lepiej opancerzonych i uzbrojonych czołgów wsparcia, klasyfikowanych początkowo jako czołgi ciężkie - PzKpfw IV. W wyniku powyższych ustaleń na przełomie 1934 i 35 roku do biur projektowych firm Rheinmetall-Borsig AG w Düsseldorfie, Friedrich Krupp AG w Essen i Maschinenfabrik-Augsburg-Nürnberg AG (MAN) przesłano specyfikacje zawierające podstawowe wymagania dotyczące nowej konstrukcji. Między innymi chciano aby nowy czołg był uzbrojony w działo kalibru 75mm, osiągał prędkość maksymalną 35km/h i miał masę nie przekraczajacą 18 ton. Nowy projekt otrzymał oznaczenie Vskfz.618 zmienione w kwietniu 1936 roku na Vskfz.622. Ponieważ pojazd początkowo przeznaczony był dla dowódców batalionów projekt znany był również pod kryptonimem Bataillonführerwagen (BW). |
|
| Na przełomie 1935 i 36 roku zakłady Rheinmetall-Borsig i Krupp zbudowały prototypy oznaczone odpowiednio VK 2001(Rh) i VK 2001(K). Pierwszy z nich wykorzystywał zmodyfikowne podwozie czołgu Neubaufahrzeug składające się z ośmiu małych kół nośnych zgrupowanych w czterech wózkach. Konstrukcja zakładów Kruppa posiadała podobny układ podwozia różniący się jedynie
Zniszczony PzKpfw IV Ausf.B .Zastosowaniem innego typu zawieszenia. Ostatecznie po serii testów WaPrüf 6 (departament techniczny broni pancernej Urzędu Uzbrojenia Rzeszy) zdecydował o wdrożeniu do produkcji seryjnej konstrukcji zakładów Kruppa oznaczonej jako SdKfz 161 Panzerkampfwagen IV. W październiku 1937 roku w zakładach Krupp-Gruson w Magdeburgu rozpoczęto produkcję pierwszej serii Ausf.A. Do marca 1938 roku wyprodukowano 35 czołgów tej wersji. Nowe pojazdy napędzane były 250-konnymi, benzynowymi silnikami Maybach HL 108TR. Uzbrojenie pojazdów składało się z umieszczonej w nieco niesymetrycznie położonej wieży 75-milimetrowej krótkolufowej armaty 7,5 cm KwK37 L/24 oraz dwóch karabinów maszynowych MG34. W skład pięcioosobowej załogi, chronionej pancerzem o grubości od 10 do 30 mm (początkowo do 15mm), wchodzili: dowódca, celowniczy, ładowniczy, strzelec-radiotelegrafista i mechanik-kierowca. Najbardziej charakterystycznymi cechami pojazdów pierwszej wersji były: wysoka wieżyczka dowódcy typu basztowego oraz łamana płyta czołowa pancerza. |
|
Czołgi lekkie